My Heart Won't Say "NO": Chapter 1

JHAY

27thofjuly.blogspot.com

This is a story of fiction. Any similarities of the characters and events in real life is not intentional. 

PLEASE leave comments. They will be highly appreciated. :)

 ***********************************************************

Nagising ako sa dahil sa ingay na nanggagaling sa labas ng kwarto ko sa boarding house. Maingay na sa labas ng kwarto. Marahil ay gising na karamihan sa mga kasamahan ko sa boarding house. Inabot ko ang cellphone ko para tingnan kung anong oras na.

7:38 A.M.

"Shit!"

Dali-dali akong bumangon.

"Malelate na naman ako nito eh.", naisip ko.

Dali-dali akong nagpunta ng banyo para maligo. Nang matapos ay saka ko naalalang hindi ko ko pala nadala ang tuwalya ko.

"Nate!!", sigaw ko.

"Nate!", sigaw ko ulit.

"Anong problema mo?!! Sarap ng tulog ko eh sumisigaw ka dyan!", asik ni Nathan na isa sa mga itinuturing kong bestfriend.

"Eh, sorry na, kasi, nakalimutan ko 'yung tuwalya ko eh, pakikuha naman oh.", pakiusap ko rito.

"Pakshet!! Binulabog mo ang tulog ko para lang kunin ang tuwalya na nakalimutan mo dahil dyan sa katangahan mo?! Ayos ka rin ah!"

"Sige na. Kukunin mo rin naman eh, andami mo pang sinasabi. Kunin mo na dali, nilalamig na ako dito oh.", sabi ko sabay pa-cute.

"Pakyu! Sa susunod, magdusa ka dyan! Minsan kasi bawasan naman yang katangahan!", sabi nito bago bumalik sa kwarto namin para kunin ang tuwalya ko.

Sanay na ako sa ugali ni Nathan. Sa dalawang taon na naging roommates kami ay alam ko na ang takbo ng bituka nito. Ang totoo nya eh, mabait naman talaga yun. Medyo masakit lang talaga magsalita minsan pero siguradong maaasahan mo yun kapag nangailangan ka. Nang minsan ngang magkasakit ako eh, ito ang walang sawang nag-alaga sa 'kin. Naging takbuhan ko na rin si Nathan sa t'wing may problema ako at kailangan ko ng payo.

Binilisan ko ang pagbihis nang makabalik ako sa kwarto habang si Nathan naman ay bumalik sa higaan nito at napikit ulit.

"Hoy! Hindi ka papasok?", tanong ko rito habang nagbibihis.

"Hindi. Tinatamad ako eh. Isa pa, inaantok pa ako."

"Eh sino ba naman kasi ang nagsabi sa'yong umuwi ka ng alas cinco ng umaga? Ha?"

Imbes na sumagot ay kinuha nito ang isang unan at itinakip sa taenga nito. Halatang ayaw makinig sa sermon. Ganyan naman palagi yan kapag alam na mali siya eh. Hindi nakikinig.

"Ay naku, bahala ka, basta 'pag ako tinanong ni Solimbad kung saan ka, sasabihin kong tulog."

Agad itong humarap sa akin at binigyan ako ng matalim na tingin.

"Oh, easy lang. Biro lang naman Nate.", sabi ko sabay ngiti. "Pano, una na ako. Pumasok ka sa Integral Calc ha. Alam mo namang ikaw lang ang pag-asa kong makapasa sa subject na 'yun eh."

Tumango naman ito at muling itinakip sa taenga ang unan na handa niya na sanang ibato sa akin kanina.

 ******************************************************

Nang dumating ako sa eskwelahan ay nagsisimula na ang klase.

"Naku, patay na naman ako nito.", sa isip ko.

"And of course, what should I expect from you Mr. Ergela. Take a seat, get a piece of paper and answer the remaining questions that I am about to ask.", sabi ni Mr. Solimbad nang makita ako nito sa pintuan ng classroom.

"Sorry po Sir.", nasabi ko nalang saka dumiretso sa lagi kong pinipwestuhan sa silid na iyon.

"Pambihira naman oo. Kakasimula palang ng sem eh may quiz na agad!", reklamo ng utak ko.

Mag-dadalawang linggo palang kasi ang klase nang masimula ang first semester pero andami nang nai-discuss nitong si Sir Solimbad. Ambilis. Daig pa si Son Gokou.

Natapos ang quiz na parang lumulutang ako at wala sa sarili, dahil na rin siguro sa inaantok pa ako. 

Nasa gitna ng lecture si Solimbad nang may kumatok sa pintuan. Hindi ko kilala pero sa palagay ko ay halos kasing-edad ko lang ito.

"Hi. Uhm, Is this CSM 7? Algorithm Design and Analysis?", sabi nito.

"Yes. And you are?", tanong naman ni Solimbad.

"Ah, Christian Sir. Christian Atienza."

"Oh, yes, the transferee. I was informed about you. But I didn't expect that you'd come late on your first day here in this institution. Come in and introduce yourself."

Pumasok naman ito at pumunta sa gitna at nagpakilala.

"Good morning everyone. Ako nga pala si Christian Atienza, gaya ng sabi ko kanina, and I'm a transferee from St. Martin's University. I'm 19, single, and available to everybody.", pagpapakilala nito na ikinatawa ng lahat bago bumaling kay Solimbad at nagsalitang muli. "And oh, I was at the Dean's office since 7:30 this morning fixing my schedule that's why I was late Sir."

"Ok. Now find a seat and get comfortable, we're gonna be seeing each other a lot from now on so you better have a rain check on your attitude Mr. Atienza.", si Solimbad. Halatang hindi natuwa dahil nabara ni Christian.

Nagsimula na ulitmag-lecture si Sir. Habang si Christian naman ay naghanap ng mauupuan. Ngunit binabagabag ako ng huling sinabi nito nang magpakilala ito.

 
"I'm 19, single, and available to everybody."



Ano kaya ang ibig sabihin niya nun? Nabasag and pag-iisip ko nang biglang may magsalita sa tabi ko.



"Hi. I'm Christian.", sabi nito na naka all-out smile pa talaga.


"Ah-eh, Jec.", parang tanga kong sagot dito saka muling humarap sa whiteboard.
"At sa lahat ng pwede nyang upuan, dito pa talaga sa tabi ko ha. Ayus din tong isang to ah."


"Uhm, pwede bang humingi ng pabor?", muli nitong sabi. 


"Ayos rin to ah, close ba kami para humingi ng pabor sa 'kin?!", reklamo ng isip ko.


"Ah - eh, basta hindi pera. Pulubi lang ako.", sagot ko rito.


"Pwede bang, makipagkaibigan ako sa'yo. Wala pa kasi akong kilala dito eh, magmumukha akong tanga tuwing klase at breaks kung ako lang mag-isa ang pagala-gala dito sa school pag ganun.", sabi nito saka muling ngumiti.


Hindi nakaiwas sa 'kin na maganda ang ngiti nito. Saka ko lang rin napansin na gwapo talaga ito. He has a kind of messy hairdo pero straight ang buhok, yung parang Adam Lambert lang na style. He has pinkish lips na slightly manipis. Medyo makapal rin ang kilay nito na talagang nagpalabas ng mga mata nito. He has brown eyes.

 "So what do you say?", tanong ulit nito nang hindi ako nakasagot.



"Ah -, s-sige ba.", sabi ko.



"Why do I hear talking?!!!", bulyaw ni Solimbad dahilan para mapako ang atensyon ng lahat sa kanya.



Nagkatinginan kami ni Christian at maya-maya pa ay sabay na napangiti.




Nang matapos ang klase ay saka rin dumating si Nathan. Tinawag ako nito mula sa labas ng classroom. Pinuntahan ko naman 'to.




"Anong meron?", tanong nito.




"Ha?", pagtataka ko.




Itinuro naman nito ang loob ng classroom. Lumingon ako at nakita kong pinagkakaguluhan na pala si Christian ng mga kaklase naming babae at bakla.




"Ahhh, may transferee kasi. Ayun, pinagkaguluhan."


Napatango naman si Nathan.


"Oh, canteen muna tayo. 30 minutes break pa naman bago sa next subject di ba?"


"Sige. Kukunin ko lang bag ko."


Dali-dali kong kinuha ang bag ko sa upuan ko at saka binalikan si Nathan.


"Tara.", yaya ko rito.


May tatlong classroom na rin ang nalalampasan namin ni Nathan nang may tumawag sa akin mula sa likuran.


"Jec!", si Christian.


Nilingon ko naman ito. Tumakbo ito patungo sa amin ni Nathan.


"Akala ko ba sabay tayo, eh iniwan mo naman ako eh.", may pagtatampo nitong sabi.


"Ah eh, busy ka pa kasi kanina eh. Akala ko gusto mo munang makilala ang mga kaklase natin.", sagot ko naman.


"Ehem.", pagtikhim ni Nathan na panandalian kong nakalimutan.


"Ay, oo nga pala. Christian, si Nathan nga pala, best friend ko. Nathan si Christian, bago nating kaklase.", pagpapakilala ko sa dalawa. 



"Hi.", nakangiting wika ni Christian saka inilahad ang palad nito.



"Hey.", sagot naman ni Nathan ngunit imbes na tanggapin ang kamay ni Christian ay naglakad na ito patungong canteen.



"Pagpasensyahan mo na yun ha. Ganyan talaga yan, kahit sa 'kin nong first year palang kami. Ni hindi nga talaga sumagot yun eh, tiningnan lang ako tas umalis.", paghingi ko ng dispensa kay Christian.



"Ah, ganun ba. Nakakatakot naman 'yung bestfriend mo.", sabi nito na ikinatawa ko.




"Masanay ka na. Magiging kaklase mo rin yun."



Isang batok ang natanggap ko mula sa likuran.

 
"Ayos kayo no, kung pag-usapan nyo ako parang wala ako dito ah.", si Nathan.



"Aray naman Nate, masakit yun ah. Tara na nga. Punta na tayong canteen. Sumama ka na rin Chris."



"Ah eh, ayos lang ba?", paninigurado nito saka tumingin kay Nathan.



"Ayos lang yan, di ba Nate? Isama na natin to, para naman tropa na tayo.", sabi ko naman.



"Hindi naman ako tumutol ah."



At nagpunta na nga kami ng canteen.

****************************************************

ITUTULOY.....

I Failed (Getting Over You)

JHAY

27thofjuly.blogspot.com

This is a story of fiction. Any similarities of the characters and events in real life is not intentional. 

PLEASE leave comments. They will be highly appreciated. :)

*************************************************************

How do you move on from someone whom you've been in love with for so long? How do you teach your heart to forget?

You don't.

Pasado alas tres na noon, araw ng Sabado. Naglilibot ako sa department store ng mall na malapit sa amin. Naging ugali ko na ito. Let's say, a once a month habit. Pina-pamper ko ang sarili ko. After a month long of nothing but work, ito ang nagiging stress reliever ko.

♫♪ Yellow diamonds in the light,

We were standing side by side ♫♪

"Hello Anj.", sagot ko sa tawag ng kaibigan kong si Angellie.

"Hello Unat, asan ka?", tanong nito.

"The usual, sa department store."

"Sige sige, on the way na ako. See you later!"

Iyon lang at tinapos na nito ang tawag.

Habang pumipili ako ng damit ay dumating si Angellie.

"Huy!", panggugulat nito sa akin.

"Anj, kanina pa kita nakita, papasok ka palang ng department store."

"Ay! Anu ba yan. Sayang naman ang effort ko.

Tumawa nalang ako sa reaksyon nito.

"Okay, which one?", tanong ko rito sabay taas ng isang plain cyan colored shirt at isang plaid polo shirt.

"Hmm, you'll look good in both but I like yung blue shirt Unat.", sabi nito.

"Oh, okay, I'll buy both.", sabi ko sabay ngiti.

"Huwaw naman! Mayaman si Jonathan oh."

"Hindi ako mayaman. Once a month lang.", sabi ko naman sabay tawa.

"Eh di timing pala, ililibre mo ako later!", masiglang deklara nito sabay pa-cute.

"Hmmmm. Hindi rin.", sagot ko rito.

"Ok ka na sana eh, kuripot ka lang talaga!", pang-aasar nito.

Tinawanan ko nalang ang sinabi nito at saka nagpunta sa pinakamalapit na cashier counter. Habang nakapila ay may bigla akong naalala.

"Anj, ikaw na muna pumila dito ah. May nakalimutan lang ako."

"Eh! Ayoko nga noh. Ang haba kaya ng pila."

"Sige na, ililibre kita mamaya.", pangungumbinsi ko rito.

"Hmm, sige! Go!", masaya naman nitong tugon.

Dali-dali akong umalis at tinungo ang rack ng mga panyo. Matapos pumili ay bumalik ako sa counter.

Tamang-tama ang dating ko dahil si Anj na ang sunod na magbabayad. Binayaran ko ang mga pinamili saka sabay kaming umalis ni Angellie patungo sa isang coffee shop sa labas ng mall.

Naging paborito na naming tambayan ang coffee shop na ito dahil dito kami madalas nagkakasundong magkita-kita kapag may mga lakad. Dito rin kami unang nagkakilala ni Angellie kaya naman espesyal sa amin 'tong lugar na ito.

Si Angellie ang umorder ng pagkain at drinks namin. Siya na rin ang nagbayad.

"Akala ko ba magpapalibre ka ngayon?", amused kong tanong nang makabalik ito sa table namin.

"Mamaya mo ako ililibre, 'pag nag-night out na.", sabi nito.

Tumawa nalang ako.

"Now...", simula nito.

"Sabi ko na nga ba."

"What?", tanong nito.

"Sasabunin mo na naman ako eh. Kaya pala hindi ka nagpalibre ngayon."

"You know me too well.", sabi nito.

"Okay, spill it.", pag-udyok ko rito.

Tumikhim ito.

"Bumili ka na naman ng panyo.

It wasn't a question, it was a statement. I can sense the sarcasm in her words.

"Yeah.", maikli kong tugon. Alam kong marami na naman itong sasabihin and as usual, makikinig lang ako.

"Nath, this is stupid. I told you over and over again that you should forget him. Hindi na maganda 'yang ginagawa mo. Hindi yan nakakatulong sa'yo.", simula nito. "Why do you keep on lingering in the past? Move on already! I can't watch you crash and burn ever again."

Malaki ang utang na loob ko kay Angellie. Unang-una, dahil hindi ito nagbago nang malaman nitong isa akong bisexual. Pangalawa, dahil naging kasama ko ito sa lahat ng kalokohan ko. Pero higit sa lahat, ay dahil hindi ako nito iniwan nang nawala sa akin ang lahat. She was there during my downfall and she's still there for me.

"I'm okay Anj. No need to worry. It's just that, maybe old habits do die hard."

Nanahimik ito.

"Sir, order nyo po.", sabi ng waitress na nag-serve ng mga inorder namin.

Hindi naman nakaiwas kay Angellie ang pagpapacute nito sa akin. Nang maka-alis and waitress ay muli itong nagsalita.

"How long has it been?", tanong nito.

"Since what?", balik-tanong ko rito.

"Since iniwan ka niya?"

Natigilan ako sandali.

"Five years na sa Martes.", sagot ko nang makabawi.

"Five years and you've never had a stable relationship again since that five-month affair of yours with Alex! Jeez Nath! Andaming nagkakagusto sa'yo, babae o lalake, but because you refuse to let go of that memory, hindi mo napapansin 'yun. Don't get me wrong Nath, nagmamalasakit lang naman ako. I don't want to see you get hurt again. Why can't you just let go?"

"I'm sorry for making you worry Anj. But you can't worry about me forever.", sabi ko saka ngumiti. "Pero kahit anong gawin ko Anj, kahit anong pilit ko sa sarili, hindi ko siya magawang kalimutan. He's still the only person who can make my heart beat faster and stop me from breathing at the same time. At hindi ko rin itatangging hanggang ngayon ay mahal ko pa rin siya. But I won't let myself go down in flames again. So let's just drop it for now. Okay?"

Napabuntunghininga nalang si Angellie.

"Oh sige na.  Basta sigurado ka ha!"

"Oo nga. Inumin mo na nga yang kape mo, malamig na yan maya-maya eh."

"By the way, ilan na lahat ng panyong nakatambay sa kwarto mo?", tanong nito.

"Hmmm, isa kada buwan, for five years, so that makes, 59. Pang 60 yung binili ko kanina.

Marami pa kaming napag-usapan ni Angellie hanggang sa magyaya itong umalis papuntang disco bar kung saan naghihintay ang iba naming mga kaibigan.

Masaya pa rin kaming nagkekwentuhan ang biglang nabangga ako sa isang costumer na papasok sa coffee shop. Nalaglag ang mga hawak nitong gamit.

"Oh,my, I'm so sorry.", nasabi ko nalang habang pinupulot ang cellphone nito at panyong nalaglag.

"Oh.....My.....God....", narinig kong sabi ni Angellie dahilan para tingnan ko ito.

Nakita kong gulat na gulat itong nakatitig sa direksyon ng taong nakabangga ko kung kaya sinundan ko ang direksyon nito at mas nagulat ako sa nakita.

"ALEX!!!", sigaw ng utak ko.

Tiningnan ko ang panyong hawak ko at nakita ko ang initials na A <3 J. Ito ang puting panyo na ibinigay ko sa kanya bago kami tuluyang maghiwalay.

"It really is him!", sabi ko  sa sarili.

Nagsimulang mamuo ang mga luha ko ngunit hindi ko inasahan ang sumunod na nangyari.

Agad ako nitong niyakap ng mahigpit at bumulong sa tenga ko.

"Sa wakas, after all these years, nakita na rin kita.", si Alex.

Agad na naglaglagan ang mga luha ko sa narinig at naramdaman ko ring nabasa ang suot kong damit sa bandang balikat.

"Umiiyak siya?", tanong ko sa sarili.

There will always be that one person in your life that no matter how much they hurt you, you're still willing to take them back with arms wide open. Because there are things that even time can never erase.

WAKAS.